Erwin Wurm in het Domein

In het Domein in Sittard is van 8 september tot en met 28 oktober 2007 een expositie te zien van Erwin Wurm. Jullie kennen hem misschien van zijn one-minute sculptures, die hij onder andere samenbracht in een clip van de Red Hot Chili Peppers - 'Can't Stop'.
YouTube

Op de site van het Domein staat onderstaand bericht:

Erwin Wurm
Direktionsskulptur - con vista sulle mie montagne
08.09.2007 - 28.10.2007
Museum Het Domein presenteert de eerste Nederlandse individuele museumtentoonstelling van Erwin Wurm (Wenen, 1954). Met diepzinnige humor en veel elegantie geeft de Oostenrijkse kunstenaar op eigentijdse wijze vorm aan het sculptuur-begrip. In Sittard toont Wurm voornamelijk nieuw werk met One Minute Sculptures, objecten, foto’s, videowerken en een installatie waarmee hij refereert aan het werk Voglie vedere i miei montagne van de Duitse kunstenaar Joseph Beuys.

Wurm zoekt in zijn werk de dialoog tussen de performance- en conceptuele kunst van de jaren zestig en de vormtaal van de klassieke beeldhouwkunst. Bij Wurm kan alles tot een sculptuur worden: een gedachte, handelingen van één minuut of het publiek dat instructies uitvoert.

In tekeningen, installaties, foto’s en plastieken van enorm uitdijende auto’s en huizen (FAT-serie) drijft hij de onderlinge relatie tussen mens en object, tussen de vermeende toeschouwer en kunst(enaar) op de spits. Onderwerpen zoals consumptiecultus, vetzucht, mode, muziek en reclame komen aan bod evenals filosofen, de politiek of de kunstwereld. Uitgebeeld met een hang naar het absurde, schuilen achter vermeende eenduidigheden uiteenlopende verwijzingen die objecten en posities in een vervreemdende context plaatsen. De kritische en veelal bijtende connotaties tillen de werken over hun toevallige en tijdelijke karakter heen en maken hen tot monumenten van de contemporaine beeldcultuur.

Bij de titel Directiesculptuur hoort het fotowerk Angst / Fear. Het bijschrift van de tentoonstelling, “Met blik over mijn bergen”, refereert aan de installatie Voglie vedere i miei montagne van Joseph Beuys (1921-1986), die voor een zaal in het Van Abbemuseum is gemaakt (1971). De incorrect Italiaans gespelde titel “Ik wil mijn bergen zien” citeert de 19de eeuwse schilder Giovanni Segantini op zijn sterfbed in Zwitserland. Met deze woorden vroeg hij om dichter bij het raam van zijn kamer te mogen liggen. De ruimtevullende installatie is een van de meest autobiografische werken van de om zijn onconventionele en innovatieve beeldtaal bekende kunstenaar Beuys.

Sinds zijn eerste tentoonstelling in 1981 exposeerde Erwin Wurm op talrijke solo- en groepstentoonstellingen in Europa, de VS en Azië. Zijn foto’s voor het lingerieconcern Palmers (1997), de One Minute Sculptures en zijn invloed op de videoclip Can’t stop van de Red Hot Chili Peppers (2003) maakten hem internationaal bekend. Het Duitse tijdschift Kunstjahr koos hem recentelijk tot kunstenaar van het jaar 2007.

Begin oktober verschijnt een catalogus bij de tentoonstelling van Erwin Wurm.

De T-time van de tentoonstelling Direktionsskulptur – con vista sulle mie montagne, op zondag 7 oktober om 12.30 uur, richt zich op het werk van Ermin Wurm in relatie tot popmuziek.

Zie ook:
Het Domein

Selectiedag Crosstown (11 September)

Uploaded with Skitch!

Wil je verder in dans en theater of uitvinden of dans iets voor jou is ?
selectiedagen:

di 11 september: selectie Trainingsgroep Heerlen
Locatie: De nieuwe NOR, Pancratiusweg 30, Heerlen

Als nieuwe deelnemer van Crosstown kun je je opgeven voor een selectiedag. Dit is een workshop(les) om te kijken of Crosstown iets voor jou is. Om jou en de groepen zo goed mogelijk in te kunnen delen krijgen alle deelnemers na afloop een advies voor een bepaalde groep. Een proefles of selectiedag is gratis. Het cursusgeld voor deelname (na selectie) aan Crosstown is 10 euro per maand.

Voor meer informatie kijk even op crosstownlimburg.nl

Micha Klein

Recensie

Micha Klein is een Nederlandse computerkunstenaar/videokunstenaar.
Hij is geboren in Harderwijk op 21 maart 1964.
Tijdens zijn studie experimenteerde hij al met computergraphics.
In begin jaren negentig werd hij een videojockey in de opkomende housescene.
In 1993 maakt hij een icoon genaamd Pillman, die later door de wereldberoemde rapper Eminem in een videoclip werd gebruikt. Ook maakte hij animaties voor 2 Coca-Cola filmpjes. Hij maakte zelfs animaties voor de film Around the World in 80 Days waar ze een verbindend element vormden tusse nde verschillende locaties in de film, je kunt dus wel zeggen dat hij heel erg goed is!
Dat hij goed is zie je ook weer in zijn ontwerpen van het misschien wel bekendste merk horloges ter wereld namelijk het zwitserse: Swatch.
Klein is van mening dat videokunst de wraak van kunstenaars is op de fotografie.


Love(hierboven): een van de vele mooie werken van Micha klein.


Ik vind Micha Klein een van de beste kunstenaars. Deze ‘nieuwe’ vorm van kunst is naar mijn mening heel mooi en creatief. De werken van Micha Klein zijn verschillend en hebben vaak een mooie combinatie van vele vrolijke mooie kleuren. Hij gebruikt ook veel figuurtjes die met zijn ‘thema’ hebben te maken.
Dit kunstwerk heet LOVE er word dan ook gebruik gemaakt van een groot rood hart in het midden en mooie kleuren met vrolijke figuurtjes zoals bloemetjes erbij. Het is als het ware een grote bloem met een groot hart in het midden en kleine bloemetjes eromheen. Hij gebruikt vaak ook foto’s van vrouwen waarvan het hoofd en de schouders zichtbaar zijn en waar hij dan op de achtergrond een animatie heeft gemaakt, dit geeft veelal mooie plaatjes.
Naar mijn mening is Micha Klein dé kunstenaar van deze tijd.

Positieve Recensie Martinitoren

Martinitoren, een mooie toren

De Martinitoren is een toren met daaraan vast een kerk. Deze toren staat op de markt in Groningen en is de hoogste en bekendste van de stad. Op de plaats waar nu de toren staat is al 2 maal een andere toren gebouwd geweest. Deze twee torens zijn door blikseminslag vernietigd. De huidige toren is gebouwd tussen 1469 en 1482 en is gebouwd uit Bentheimer zandsteen.
De 3de toren (de toren die er nu ook nog staat) is beschadigd geraakt door natuurgeweld en diverse oorlogen. In een van de klokken van de toren kan je nog steeds een kogelgat zien van de bevrijding in de 2de wereldoorlog.




Ik vind de martinitoren een hele mooie toren omdat hij midden in de stad van Groningen staat en een hele lange geschiedenis heeft. En aan de toren zit ook een mooie toren vast.

Ik raad het zeker aan om deze mooie toren te bezoeken en een mooie wandeling door de stad Groningen temaken.

Negatieve recensie martinitoren

De Martinitoren, een ‘standaard toren’

De Martinitoren is een toren met daaraan vast een kerk. Deze toren staat op de markt in Groningen en is de hoogste en bekendste van de stad. Op de plaats waar nu de toren staat is al 2 maal een andere toren gebouwd geweest. Deze twee torens zijn door blikseminslag vernietigd. De huidige toren is gebouwd tussen 1469 en 1482 en is gebouwd uit Bentheimer zandsteen.
De 3de toren (de toren die er nu ook nog staat) is beschadigd geraakt door natuurgeweld en diverse oorlogen. In een van de klokken van de toren kan je nog steeds een kogelgat zien van de bevrijding in de 2de wereldoorlog.


De toren vind ik geen mooie toren want ze zouden beter een nieuwe en modernere toren kunnen bouwen in plaats van zo’n eeuwen ouden toren.

Ik raad het niet aan om naar deze toren te gaan kijken want er is niets speciaals aan, in elke stad staat wel een soort gelijke toren, de toren is dus vrij standaard. De stad zelf, Groningen, kan ik wel aanraden om eens een dagje te gaan bezoeken

Richard Long A Line Made

Richard Long geboren in 1945 in bristol. Hij begon zijn opleiding in 1962 aan de west England college of art. na de opleidng is hij aan de STmartins school of art in London. Het manipuleren van landschappen en fotograferen is waar Richard long zich meebezig houdt. Zijn werken zij onstaan uit wandelingen in de natuur. Een Bekend werk van Richard long is A line Made by walking. A line is gemaakt door heen en weer te lopen in een Park in Londen. De werken van Richard long zitten niet aan elkaar maar wordt gevormd door losse onderdelen die een geheel vormen in de omgeving.

Ik vind van Richard long zijn werken dat ze erg boeiend zijn ik vind het bijvoorbeeld mooier dan een schilderij omdat het echt iets in de natuur is. Het is indrukkwekkend om te zien hoe de kunstwerken zijn gemaakt en hoe hij op het idee gekomen is om het te maken.

Griezelig onecht of realtiteit?

Ik ga een recensie schrijven over een foto van Inez van Lamsweerde, genaamd ‘Wendy’. Voordat ik ga vertellen wat ik ervan vind, hier eerst wat algemene informatie.

Inez van Lamsweerde is geboren op 25 september 1963 in Amsterdam. In een zeer korte tijd is ze een van de meest gevraagde fotografen van de Verenigde Staten geworden. Haar moeder was een modejournaliste, en zelf ging ze naar de modeacademie. Hier had ze na 2 jaar geen zin meer in, ze is toen naar de Rietveld Academie gegaan om zich daar bezig te houden met fotografie.

Doordat ze aan de modeacademie gestudeerd heeft, zie je nog veel verschijnselen van mode in haar foto’s terug. Zo werkt ze bijvoorbeeld met modellen in de studio en is ze omringd door een team van stylistes, kappers en visagistes. Samen met haar man Vinoodh Matadin is ze een goed team, de foto’s van hen zie je vaak in bladen als Interview Magazine en Visionaire.

Belangrijk bij de foto’s van Inez is dat ze met de computer bewerkt zijn, als je langer kijkt worden de foto’s griezelig en onecht. Dit doet Inez omdat ze zich afvraagt hoe de volmaakte mens uitziet.

Verder heeft Inez ook nog een paar keer een videoclip van de IJslandse zangeres Björk geregisseerd.

Deze foto genaamd ‘Wendy’ komt van Final Fantasy uit 1993, dat is een reeks van foto’s waar het vooral om kinderen gaat.

Ik vind deze foto van Inez van Lamsweerde absoluut niet mooi. Ik vind dat als je een foto maakt, je het sowieso moet laten zoals het is en niet met een computer aan de slag moet gaan. Een foto is iets natuurlijks, en dat is ‘Wendy’ hier niet meer. Het is een kind, maar toch ook weer niet. Het ziet er griezelig en onecht uit. Vooral ook het glimmende lijfje. Ik vind het geen mooie foto, je moet mensen in dingen in hun eigen waarden laten, en niet met een computer eraan gaan frutselen.

Foto’s van Inez van Lamsweerde zijn griezelig en onecht.

Ik vind dit een mooie foto. Inez is op zoek naar de volmaakte mens en dat zie je hier. Door middel van de computer is hier een foto bewerkt. Door de computer verandert een gewoon, alledaags meisje in een volmaakt persoon.

Erwin Olaf niet kindvriendelijk !

Erwin Olaf Springveld (geboren op 2 juni 1959) Is een Nederlandse fotograaf. Hij maakt reclamefoto’s en documentaire foto’s. De foto hier rechts is een reclame foto voor een mobieltje. Hij is vooral bekend geworden door foto’s te maken van mensen die niet helemaal aan het schoonheidsideaal voldoen. Ze worden zo gemaakt dat ze erotiek en tegelijkertijd ook humor uitstralen. Zo heeft hij in de jaren 90 glamour foto’s van oudere dames gemaakt. In de jaren 90 heeft hij glamour foto’s van oudere dames gemaakt. Hij wil laten zien dat er meer op de wereld is dan alleen mooi, jong en slankErwin Olaf heeft veel gefotografeerd voor grote multinationals zoals Heineken, Microsoft en Nokia.

Deze foto vind ik niet mooi. Deze oude dame is bijna naakt!Het is niet mooi om oude dames naakt op een fiets te zien. Het is gek dat deze vrouw er geen moeite mee lijkt te hebben. Het is duidelijk dat Erwin Olaf dit soort foto’s maakt om de wereld te schokkeren. De site van Erwin Olaf (zijn portofolio) was schokkerend en onsmakelijk. Als je besluit om naar zijn site te gaan, doe dat dan zonder kinderen in de buurt.

http://www.erwinolaf.com/Pages/PP_Frms.htm

Marc Newson; Geniaal En Invloedrijk

" Often the context of materials strikes me more than the materials themselves. Context is new, not materials. "

"If I can feel freedom then I can create."

- Marc Newson

Marc Newson, geboren in 1963, is een Australische designer (ontwerper). Voordat hij, in het begin van de jaren tachtig, sieraad- en beeldhouwkunst ging studeren aan het Sydney College of Arts, reisde Newson veel in Europa en Azië. Hij begon tijdens zijn studie te experimenteren met meubeldesign en, nadat hij, in 1984, was afgestudeerd kreeg hij een studiebeurs toegekend van de Australian Crafts Council en organiseerde een tentoonstelling - met o.a. de Lockheed Lounge - in de Roslyn Oxley Gallery in Sydney. Na zijn studie richtte hij, in 1991, zijn eigen studio op in Parijs. In 1997 trok Newson naar Londen om samen met Benjamin De Haan de Marc Newson Ltd. op te richten : een groter ontwerpbureau met als doel ambitieuze industriële projecten binnen te halen. In de late jaren tachtig en in de jaren negentig bracht Newson met zijn vloeiende vormen, felle kleuren en ongewone materialen plezier en verbeelding in de sobere en serieuze designwereld. Zijn voorwerpen en interieurdesigns riepen de futuristische elegante stijl van de jaren zestig op die je terugvindt in de sciencefictionfilms van Stanley Kubrick en de eerste James Bond-klassiekers. Zijn ontwerpen variëren van huishoudelijke objecten,horloges en meubels tot volledige interieurs en voertuigen.

Bijzonder vind ik dat Newson zich vanuit zijn specialistische productontwerpers-achtergrond heeft ontwikkeld tot een allround (veelzijdig) ontwerper die in staat is ook grootschalige projecten als bijvoorbeeld een auto, interieurs of een vliegtuig aan te pakken. In 2001 had hij zijn eerste grote solotentoonstelling in het Powerhouse te Sydney. Newson behoort door zijn vooruitstreven en veelzijdigheid tot een nieuwe generatie van vormgevers in een tijd waarin voor design een veel grotere, meer zichtbare rol is weggelegd dan voorheen. Elk werk wordt gevormd in een bijzonder, naadloos stuk van diverse materialen, met inbegrip van marmer en nikkel.

Newson benaderd design als experimentele oefening in extreme structuren en geavanceerde technologieën, die met een hoogst tastbare en veeleisende exploratie van materialen, processen, en vaardigheden worden gecombineerd. Zijn inspiratie haalt hij o.a. uit films, lucht- en ruimtevaart, sciencefiction en de oorspronkelijke cultuur van Australië. Het hoogtepunt van zijn tentoonstelling was het vliegtuigje genaamd Kelvin 40, deze werd ontworpen en geproduceerd in opdracht van de Fondation Cartier pour l‘art contemporain..

Vergelijkbaar aan zijn carrière als moderne designer, heeft hij “limited edition” (beperkte uitgaven)werken en projecten in galerijen en openbare instellingen tentoongesteld sinds 1986, met Fondation Cartier pour l'art contemporain, Parijs (1995, 2004); Powerhouse Museum, Sydney (2001); het Groninger Museum, Nederland (2004); en het London Design Museum, Londen (2004-5). Momenteel is hij Creative Director van Qantas Airways.Hij leeft in Londen, met studio's in zowel Londen als Parijs.

Een van zijn meest recente projecten is het ontwerp van het Lever House restaurant te New York en in 2004 had hij net de realisering van het tentoongestelde concept vliegtuig, de Kelvin 40 voor de Fondation Cartier afgerond. Hij vindt vliegtuigen boeiend omdat ze prachtige vormen hebben en tegelijkertijd heel ingewikkelde machines zijn.Kelvin is de naam van een echte wetenschapper die ontdekte hoe je tempraturen meet. Daarnaast is er ook een verzonnen wetenschapper die Kelvin heet, deze komt uit een beroemde sciencefiction film. De verzonnen Kelvin reist naar een planeet waar dromen werkelijkheid worden, die twee dingen dromen en werkelijkheid dat is nu juist wat Marc Newson zo geweldig vindt.

Newson heeft een handelsmerkstijl van antropomorfisme (o vermenselijking- van antropomorf’ bn mensvormig), waar zijn kleurrijk meubilair en interieur op de vloeibare/beweeglijke, organische/levende meetkunde wijzen die in het natuurlijke milieu wordt gevonden.

Één van zijn apartste werken is de three-legged, van aluminium, Lockheed, een beperkt uitgavenstuk dat internationale aandacht aantrok en dat nu door Basecraft,een meubilairbedrijf in Sydney, wordt vervaardigd.
Als industriële ontwerper heeft Newson al op zijn 35ste, in de loop van de laatste twintig jaar, een overduidelijke reeks van hoogst fantasierijke producten, van straalvliegtuigen en auto's tot horloges, schoeisel, bagage, en vliegtuiginterieur, voor cliënten in Europa, Noord-Amerika en Azië geproduceerd.

Enkele merken waarvoor Newson bestsellers heeft ontworpen zijn: Huishoudelijke gebruiksvoorwerpen voor Alessi en Magis, polshorloges voor Ikepod, glaswerk voor iitala.

Ik vind Marc Newson een van de meest geniale en invloedrijke designers van zijn generatie. Marc is dus zeker de moeite waard!

Kijk voor meer Newson op de volgende links:

http://www.ictinnovatiecentrum.nl/artogather/indexframes.htmhttp://www.designmuseum.org/__entry/3956?style=design_image_popuphttp://www.gagosian.com/artists/marc-newson/home.scarlet.be/d.side/pag43_072.htm http://www.cultureandrecreation.gov.au/articles/design/http://images.businessweek.com/ss/06/12/1214_marcnewson/index_01.htm

Richard Long

Richard Long


Richard Long is geboren in 1945 in zijn woonplaats Bristol. Hij begon hier zijn opleiding in 1962 aan de west Engeland college of art. Na het voltooien van deze opleiding begon hij in 1966 een opleiding aan de ST. Martins school of art in Londen. Richard long fotografeert en manipuleert het landschap om zich heen. De meeste werken zijn tijdens een wandeling door de natuur ontstaan. In zijn streven naar een uitbreiding van de definitie van beeldhouwkunst brengt Richard Long minieme veranderingen in het landschap aan, zoals A line Made by Walking, die hij in foto's, tekeningen en diagrammen documenteert. A Line Made by Walking, simpelweg gemaakt door heen en weer te lopen in het gras van een Londens park.
Het werk van Richard Long is anders dan andere werken. Het zit niet aan elkaar maar ligt bij elkaar of is gevormd door het manipuleren van de omgeving.

Beeld van Jan Wiegers, een stijl apart!

Jan Wiegers is geboren op 31 juli 1893 te Kommerzijl en is overleden op 66 jarige leeftijd, 30 november 1959 te Amsterdam. Jan Wiegers was een Nederlandse expressionistische schilder. Hij was de voortrekker van De Ploeg in Groningen. Jan Wiegers volgde zijn opleiding aan de Minerva-academie te Groningen, maar hij bezocht ook de Academie van Rotterdam en die van Den Haag.


De ploeg is een Groningse groep kunstenaars. In hun beelden en schilderijen wilden ze hun emoties laten zien, hierdoor zien de kunstwerken er niet precies als de werkelijkheid uit.

Jan Wiegers raakte bevriend Ernst Ludwig Kirchner, hij beïnvloeden zijn kunst sterk. Ernst Ludwig Kirchner leefde van 6 mei 1880 tot 15 juni 1938. Hij is de belangrijkste vertegenwoordiger van het Duitse expressionisme en wordt door vele gezien als voorman van ‘’Die Brücke’’, een kunstenaarscollectief dat actief was van 1905 tot 1913 en later uiteenviel.

Jan Wiegers hield van primitieve Afrikaanse beelden. De grote billen en borsten zijn een symbool voor vruchtbaarheid. Dit houten vrouwenfiguur is gemaakt in 1920.

Het beeld is een raar beeld, niet iedereen houd van deze stijl. Het heeft hele rare vormen, en ziet er niet doorsnee uit, het is ook niet bepaald een beeld wat je in je woonkamer past. Het is meer iets om te gaan bekijken in een museum, maar dan ook nog moet je houden van dat soort kunst.
Want de afrikaanse kunst is toch wel heel apart.

Het beeld van jan wiegers kan bij veel mensen heel geliefd zijn, het is maar wat je mooi vind.

Afrikaans beeld, anders maar leuk!

Jan Wiegers is geboren op 31 juli 1893 te Kommerzijl en is overleden op 66 jarige leeftijd, 30 november 1959 te Amsterdam. Jan Wiegers was een Nederlandse expressionistische schilder. Hij was de voortrekker van De Ploeg in Groningen. Jan Wiegers volgde zijn opleiding aan de Minerva-academie te Groningen, maar hij bezocht ook de Academie van Rotterdam en die van Den Haag.

De ploeg is een Groningse groep kunstenaars. In hun beelden en schilderijen wilden ze hun emoties laten zien, hierdoor zien de kunstwerken er niet precies als de werkelijkheid uit.

Jan Wiegers raakte bevriend Ernst Ludwig Kirchner, hij beïnvloeden zijn kunst sterk. Ernst Ludwig Kirchner leefde van 6 mei 1880 tot 15 juni 1938. Hij is de belangrijkste vertegenwoordiger van het Duitse expressionisme en wordt door vele gezien als voorman van ‘’Die Brücke’’, een kunstenaarscollectief dat actief was van 1905 tot 1913 en later uiteenviel.

Jan Wiegers hield van primitieve Afrikaanse beelden. De grote billen en borsten zijn een symbool voor vruchtbaarheid. Dit houten vrouwenfiguur is gemaakt in 1920.

Ik vind dat het beeld wel wat heeft, het heeft een hele natuurlijke uitstraling omdat het van hout is gemaakt. Het beeld valt op en word ook leuker door de abnormale vormen wat er zijn gebruikt. Het is natuurlijk ook heel apart dat het beeld een speciale betekenis heeft, namelijk “vruchtbaarheid”.

Het beeld van Jan Wiegers is de moeite waard om eens te gaan bekijken.

mode

Recensie geschreven door Rian Gerards
H4a
CKV Mode

Het onderwerp is mode, de kunstenaars zijn de modeontwerpers.In het begin moet je door een deur gaan en een pop verschillende soorten kleding aantrekken, daarna loop je door een stad en moet je bepaalde dingen doen om verder te komen. Je ziet kleine fragmenten over mode. Ik denk dat de kunstenaar je wat informatie wil geven over mode.Dit is de link naar de game : http://www.ictinnovatiecentrum.nl/arttogether/ Over het algemeen is de game ook niet zeer informatief. Je ziet flitsen info maar je kunt erniks mee. Intussen moet je om verder te komen zorgen dat een klok goed gaat lopen. Ik snap dat dat het game-element is, maar het heeft niks met mode te maken.Ik zal eerlijk zijn, ik vond de “game”behoorlijk saai, maar dat komt waarschijnlijk ook doordat het onderwerp waar ik een recensie over moet schrijven:mode, mij niet interesseert. Ik ben niet lullig aan hetdoen, ik ben gewoon eerlijkMaja oordel zelf maar , klik op de link en speel het zelf maar.

Schilderkunst

We kregen een opdracht van onze leraar , ieder van ons moest een recensie schrijven over een onderwerp en mijn onderwerp was schilderkunst. Toen ik op die website http://www.ictinnovatiecentrum.nl/artogather/ was, waar we op moesten kijken om die recensie over te schrijven, vond ik het in het begin wel saai, Maar na een tijdje is het wel leuk en leerzaam. Je leert wat dingen over hoe al die verschillende manieren van verven is ontstaan, ik zag wel een paar goeie schilderijen bij en een paar hele domme. Zoals het doek van Karel appel uit 1951 met zo'n rare vogel, hij schilderde het vanuit fantasie, ik vond het zelf maar niks iedereen kan zo iets verven, maar ach smaken verschillen. Wat ik wel een mooie doek vond is die van Carel Willink hij schildert de luchten hij maakte de luchten meestal donker omdat die de wereld dreigend vond, dat Willink zo denk komt doordat hij in een tijd leefde met 2 wereldoorlogen. Carel Willink maakt gebruik van Magisch realisme , daarbij gebruik je een uitbeelding van mensen en de sfeer bv. zijn doek waarin een vrouw met een brief in de hand staat die naar een man rent je ziet aan de weer dat het geen goed nieuws is, voor de rest is het niet erg boeiend.

Erwin Olaf opent je ogen!
Erwin Olaf Springveld (geboren op 2 juni 1959) is een Nederlandse fotograaf. Hij maakt reclamefoto’s en documentaire foto’s.
De foto hier rechts is een reclame foto voor een mobieltje.

Hij is vooral bekend geworden door foto’s te maken van mensen die niet helemaal aan het schoonheidsideaal voldoen. Ze worden zo gemaakt dat ze erotiek en tegelijkertijd ook humor uitstralen. Zo heeft hij in de jaren 90 glamour foto’s van oudere dames gemaakt. In de jaren 90 heeft hij glamour foto’s van oudere dames gemaakt. Hij wil laten zien dat er meer op de wereld is dan alleen mooi, jong en slank.

Ik vind deze foto heel lachwekkend. Deze oude dame komt erg op haar gemak over. Normaal hebben vrouwen van die leeftijd daar moeite mee. Het is duidelijk dat Erwin Olaf zulke foto’s maakt om de wereld te laten zien dat een foto ook mooi kan zijn zonder de mooie, jonge modellen.
Toen ik op de site ging kijken van Erwin Olaf was dat erg interessant en lachwekkend. Hij maakt echt werkelijk aparte foto´s. De hele portfolio, van begin tot einde, vond ik amuserend.
http://www.erwinolaf.com/Pages/PP_Frms.htm

Recensie;

Voordat ik de recensie ga schrijven geef ik nog wat korte informatie over de kunstenaar(s) ‘memphis’. In 1981( tot 1988) richten een aantal ontwerpers en architecten samen de groep memphis op. De hoofoprichter was Ettore Sottsass. Memphis komt oorspronkelijk uit Milaan. De naam is als een grap op een feest bedacht, maar toch heeft het ook te maken met de geboortestad van Elvis Presley en de oude Egyptische stad waar de tempel van Ptah stond, de god der kunsten. De ontwerpers van memphis zijn: Ettore Sottsass, Michele de Lucchi, George Sowden, Martine Bedin, ,Nathalie de Pasquier. De memphis vormgevers putten hun inspriratie uit de art-deco uit de stramline-stijl van Hollywood, uit het oude Egypte, de jaren 50 en terwijl het kleurgebruik en de wilde dessins weer uit de pop-art van de jaren 60 komen.

Dan nog even kort de hoofdkenmerken van memphis;
v Felle kleuren
v Kitscherige styling
v Krachtige, geometrische vormen

Het verhaal;
In 1981( tot 1988) richten een aantal ontwerpers en architecten samen de groep memphis op. Het moest niet alleen handig maar ook mooi en verrassend zijn. Koffie uit een memphis kopje is een feest voor de maag en het oog. Memphis leden ontwerpen bijvoorbeeld meubels servies en tapijten. Ze gebruiken uiteenlopende, materialen kleuren en patronen. Gebruiksvoorwerpen die in de eerste plaats mooi en modern zijn noem je design. Min het chronium museum is veel design te zien ook van de groep memphis.


Wat ik minder vond;
Maar het geheel komt wel een beetje kinderachtig over. Ik zelf zou gekozen hebben voor een minder kinderachtige uitstraling en subtieler kleurgebruik. De tekenfiguren spreken mij niet zo aan. Ook mocht het wel nog wat uitgebreider, je krijgt maar een klein beeld van een groter geheel.
Vervolgens zeggen ze dat ze werken met uiteenlopende materialen maar dit komt niet duidelijk in het filmpje naar voren. Ook de stem is de hele tijd op dezelfde toon, hier mocht wel wat verandering in komen.

Architectuur

Te VERNIEUWENDE
Archtitectuur

Wolf D. Prix geboren te Wenen in 1942, en Helmut Swiczinsky geboren in 1944 te Polen, hebben gestudeerd aan de Technische Universiteit van Wenen en vormen nu al meer dan 30 jaar, sinds 1971 het architectenduo:
Coop Himmelb(l)au.
Ze behoren tot een hele nieuwe stijl van architectuur;
Het Deconstructivisme.

---------------------------------------------
Coop Himmelb(l)au is een speciale naam. Ze zochten naar een naam die verandering zou betekenen. Himmelblauw betekend hemelsblauw en heeft te maken met de verandering in de wolken. Bau is het duitse woord voor bouwen, dus als je de (l) tussen haakjes zet voeg je de naam samen. Zo is Himmelb(l)au geen kleur, het is een idee. De ontwerpen van Himmelb(l)au’s kenmerken zich door het experimentele karakter. Ze houden zich vooral bezig met het ontwerpen van openbare gebouwen, kantoorgebouwen en bv theaters. In Nederland (te Groningen) bouwden ze bijvoorbeeld de bovenbouw van één van de paviljoenen van het Groninger Museum, een chaos van glas en staal. In 1988 en 2000 opende ze hun eerste 2 kantoreb in Los Angeles, en in Guadalajara (Mexico). Ze werken in landen over de hele wereld, en hebben al een aantal awards binnen gehaald.

Het werk van Coop Himmelb(l)au staat totaal in het teken van: verwarring, toeval, anti-logica, onderbewustzijn, bewust gemaakte ‘fouten’, instabiliteit enz. Op dit moment houden ze zich bezig met een heel nieuw 'ding'; aandacht voor de (dubbele) huid. Dit geven ze weer door bijvoorbeeld de gevel in een of meerder lagen uiteen te trekken, zo ontstaan er vrije zones waarin het onverwachte een plaats kan krijgen. Het Groninger Museum is een duidelijk voorbeeld van de jongste architectuurstroming, namelijk het eerder genoemde Deconstructivisme. Deconstructivisten maken de onderdelen en materialen juist los van elkaar, het klopt op deze manier niet, zo kan een raam in een vloer zitten. De stijl is kenmerkend voor de zapp-cultuur/de jongste architectuur stroming.”We willen gebruik maken van het onderbewuste en van daaruit nieuwe vormen ontwikkelen. We willen proberen de emotie terug te brengen in de architectuur.” Het paviljoen in het Groninger museum is gebouwd van staal en glas, zodat op sommige plaatsen onverwacht zonlicht na binnen valt, ook kent het meerdere ruimtes die in openverbinding met elkaar staan. Op sommige onverwachte plaatsen is de buitenwereld duidelijk te zien. Het is bv. bijzonder geschikt voor (klassieke) concerten en bv recepties. Vandaar dat het paviljoen een deel van het jaar te huur is.
Ooit verklaarde Himmelb(l)au; ‘Architektur muss brennen’.

Coop Himmelb(l)au werkt in een hele nieuwe stijl, een stijl die onze tijd nog vooruitloopt. Op zich zien de gebouwen er bijzonder uit, maar ze overheersen hun omgeving behoorlijk. Op sommige plaatsen waar Coop Himmelb(l)au bezig is geweest, staan oudere huizen en deze huizen maken de omgeving daar zo bijzonder, maar nu zou er midden tussen deze oude huisjes één of andergebouw komen te staan waar niets van klopt. Coop Himmelb(l)au zal niet zo in de smaak vallen bij de oudere generatie. Zij zijn heel wat anders gewend dan de jeugd van tegenwoordig, die bijvoorbeeld voortdurend met mobieltjes en ipods loopt. De gebouwen overheersen de omgeving veelste veel, als je in Parijs een gebouw van dit architectenduo neer zou zetten, zou je de eifel toren net zo goed kunnen afbreken daar komen ze dan toch niet meer voor. Mensen komen niet meer kijken na leuke oude huisjes uit de 2de wereldoorlog, maar na hele vernieuwende gebouwen.
Toch over smaak valt niet te twisten, en ieder zal een eigen oordeel hebben over deze hele nieuwe stijl.Maar toch is al dat vernieuwende gedoe net iets te veel voor je, neem dan vooral niet de moeite om het te bezichtigen

---------------------------------------------
"It’s not a colour, but an idea of having architecture with fantasy
as buoyant and variable as clouds"
Aldus; Coop Himmelb(l)au

Een aparte boekenkast

Achtergrondinformatie.
In 1981 richtte een aantal ontwerpers en architecten samen de groep Memphis op. Hun ontwerpen moesten niet meer alleen handig maar vooral mooi en verassend zijn. Memphis leden ontwerpen bijvoorbeeld meubels, servies en tapijten. Ze gebruiken uiteenlopende materialen en veel kleuren en patronen. Gebruiksvoorwerpen die in de eerste plaats mooi en modern zijn noem je design.

Het verhaal.
De ‘Carlton’ is gemaakt in 1981 door Sottsass. Deze boekenkast symboliseert de manier van denken van de groep. De kast steunt op een voetstuk, hij is vervolgens uit een soort nachtkastje opgebouwd. Vanuit het nachtkastje waaiert hij uiteen als een boom en eindigt in een kubus. Er zit een duidelijke boodschap in: de kast dient niet het boek, maar het dient zichzelf. De kast is een dominant meubelstuk, dat meteen opvalt in de kamer. De persoonlijke expressie van de kunstenaar is duidelijk te zien. De kast is niet echt meer een kast. En de materialen zijn ook verassend, marmer in combinatie met kunststof en triplex.

Mijn mening.
Ik vind dit een heel erg apart ontwerp. Je kunt er niet meteen aan zien dat het een boekenkast is, daardoor kun je het ook voor andere dingen gebruiken. Deze kast is dus multifunctioneel. Je kan er boeken, beeldjes, foto’s en nog veel meer in/op kwijt. De kleuren van de kast zijn heel erg apart, maar het is wel heel erg vrolijk. Mijn conclusie is dat dit een heel erg praktisch en kleurvol ontwerp is.

Dus;;

Als u uw huiskamer op wilt fleuren is deze

boekenkast is heel erg goede keuze.

Uw huiskamer zal zeker weten uniek zijn.

Deze kast is praktisch én mooi,

dus er is geen reden om hem niet in uw huiskamer

plaats te laten nemen.

Door: Nadia Tiekstra H4A

Micha Klein - Videokunstenaar ?

Robin kleuskens H4a Micha Klein


Micha kleins’s werken zijn GROOTS

Het oeuvre van Micha Klein is kleurrijk en lijkt op het eerste gezicht te stralen van optimisme. Bij nadere blik bevat het echter een kritische lading. Zo toont het Werk 'Paradise', zoals de titel al doet vermoeden, een paradijselijk tafereeltje. Maar schijn bedriegt; de bloemenweelde fleurt te midden van een vervuilde wereld, waardoor de beschouwer een onbehaaglijk gevoel krijgt. Dit is het mooie aan Micha Klein’s werk

Zoals we ook al in de site http://www.ictinnovatie.nl/ zagen was 1 van zijn creaties pillman te zien

Micha klein vind ik een computer kunstenaar met de creaties die hij bedenkt zoals pillman vind ik echt geweldig zo simpel maar toch weer zo opvallend.
Naast zijn werk als vj is Klein bekend als ontwerper van een van de meest begeerde Swatch-horloges. In 1998 had hij een overzichtstentoonstelling in het Groninger Museum.Klein beschouwt computergraphics als de wraak van de schilder op de fotografie. Terwijl aanvankelijk de fotograaf de werkelijkheid beter kon weergeven dan de schilder, is bij Klein de fotografie weer ondergeschikt geworden aan het schilderen, al gebeurt dat nu met de computer.
Normaliter verdiep ik mij niet zo in multimediakunst maar door deze opdracht was ik dat wel gaan doen en dan vooral in de kunst van Micha klein.
En het geduld en het oog voor perfectie wat je daar moet hebben dat is gewoon daar moet je echt aanleg voor hebben.
Zelf zie ik mijzelf niet de hele dag achter de computer werken
Maar wel heb ik respect voor degene die dat geduld er wel voor hebben en zo mooie creaties creëren.

Recensie;

Voordat ik de recensie ga schrijven geef ik nog wat korte informatie over de kunstenaar(s) ‘memphis’. In 1981( tot 1988) richten een aantal ontwerpers en architecten samen de groep memphis op. De hoofoprichter was Ettore sottsass. Memphis komt oorspronkelijk uit Milaan. De naam is als een grap op een feest bedacht, maar toch heeft het ook te maken met de geboortestad van Elvis Presley en de oude Egyptische stad waar de tempel van Ptah stond, de god der kunsten. De ontwerpers van memphis zijn: Ettore Sottsass,Michele de Lucchi, George Sowden, Martine Bedin, Nathalie de Pasquier. De memphis vormgevers putten hun inspriratie uit de art-deco uit de stramline-stijl van Hollywood, uit het oude Egypte, de jaren 50 en terwijl het kleurgebruik en de wilde dessins weer uit de pop-art van de jaren 60 komen.

Dan nog even kort de hoofdkenmerken van memphis;
- Felle kleuren
- Kitscherige styling
- Krachtige, geometrische vormen

Het verhaal;
In 1981( tot 1988) richten een aantal ontwerpers en architecten samen de groep memphis op. Het moest niet alleen handig maar ook mooi en verrassend zijn. Koffie uit een memphis kopje is een feest voor de maag en het oog. Memphis leden ontwerpen bijvoorbeeld meubels servies en tapijten. Ze gebruiken uiteenlopende, materialen kleuren en patronen. Gebruiksvoorwerpen die in de eerste plaats mooi en modern zijn noem je design. Min het chronium museum is veel design te zien ook van de groep memphis.


Ik vind de manier waarop ze hun kunst uiten heel goed. Heel creatief. Ik vind het leuk hoe ze van heel normale voorwerpen toch iets interessants maken. Ook dat ze veel verschillende materialen gebruiken. En uit verschillende jaren stijlen bestuderen. Verder ik vond het goed dat ze steeds van alles wat ze zeggen plaatjes laten zien zodat je kunt zien wat ze bedoelen. Ook de opbouw van de presentatie zat goed in elkaar.
Korte tijd kom je van alles te weten. Ik wist er niks van nu wel, het is ook duidelijk wat ze willen vertellen. Wie ze zijn wat ze doen en waar ze voor staan. Het verhaal wordt ondersteund met beelden.

De werken van mempis zijn echt de moeite waard om een keer te bekijken!

Koopvrouw op landweg

Ik ga in deze recensie wat vertellen over het schilderij: koopvrouw op landweg dat gemaakt is door Jan Altink. Het was altijd de gewoonte om landschappen in de breedte te schilderen maar Jan Altink schilderde in de lengte. Verder is de vrouw heel groot terwijl het normaal is om figuren klein te schilderen. Ook zijn zijn kleuren heel anders dan gebruikelijk was. Als de kunstenaar zijn emoties wil tonen in zijn werk dan noemt men dat expressionisme. De groep, de ploeg waar Altink bij hoorde wilde dat graag. In 1918 stond hij op het voorplan bij de oprichting van de Groningse kunstenaarsgroep de Ploeg. In 1921 werd hij daar secretaris en trad hij een paar keer op als jurylid bij de exposities van de kring. In 1924 nam Altink hij het heftigere kleurenpalet van het expressionisme over, maar toch emotioneel ingetogen verbonden blijvend aan het Groningse landschap.

Ik vind het schilderij er heel oud uit zien. Er gebeurt eigenlijk niet veel, er staat alleen een vrouw op met een boerderij, een boom en een landweggetje.
Er zijn ook weinig kleuren gebruikt dat vind ik ook niet mooi. De kleuren die gebruikt zijn, zijn heel erg donker. Dus ik wordt er niet echt vrolijk van als ik naar dit schilderij kijk. Het lijkt ook net alsof de vrouw op de voorgrond geen voeten en maar één arm heeft. En het is me ook niet duidelijk wat het schilderij voorstelt. De huidskleur van de vrouw is ook een beetje raar, waarom maakt hij die nou groen?

Jan Altink kan veel beter.

Koopvrouw op landweg, mooi schilderij

Ik ga in deze recensie wat vertellen over het schilderij: koopvrouw op landweg dat gemaakt is door Jan Altink. Het was altijd de gewoonte om landschappen in de breedte te schilderen maar Jan Altink schilderde in de lengte. Verder is de vrouw heel groot terwijl het normaal is om figuren klein te schilderen. Ook zijn zijn kleuren heel anders dan gebruikelijk was. Als de kunstenaar zijn emoties wil tonen in zijn werk dan noemt men dat expressionisme. De groep, de ploeg waar Altink bij hoorde wilde dat graag. In 1918 stond hij op het voorplan bij de oprichting van de Groningse kunstenaarsgroep de Ploeg. In 1921 werd hij daar secretaris en trad hij een paar keer op als jurylid bij de exposities van de kring. In 1924 nam Altink hij het heftigere kleurenpalet van het expressionisme over, maar toch emotioneel ingetogen verbonden blijvend aan het Groningse landschap.

Ik vind het schilderij er heel mooi uitzien. De kleuren passen allemaal goed bij elkaar en het ziet er heel rustig uit. Altink heeft de kleur groen heel mooi laten met het rood. Daardoor springt het rode er ook echt uit. De vrouw op de voorgrond heeft nu dus ook alle aandacht, en ik denk dat dat de bedoeling was van de schilder. De achtergrond van het schilderij is ook heel mooi gemaakt, heel rustig maar toch heel mooi.
Koopvrouw op landweg is echt een schilderij dat je een keer gezien moet hebben!

Lee Quinones

Lee is de voornaam van Lee Quinones, een van de beroemdste graffiti-writers in New York. Op deze trein zie je een ‘tag’. Zo noem je een naam in graffiti-stijl. Hij spoot zijn naam in de stad op muren en metro’s om bekend te worden. Graffiti was verboden, dus moest hij snel werken. Vaak op gevaarlijke plekken. Door zijn graffiti verzette Lee zich tegen de autoriteiten en het fatsoen.

King Lee Quinones.

Lee Quinones is geboren in 1960. Hij is opgegroeid in een achterstands wijk in New York. Hij is begonnen met graffiti spuiten op zijn 17de. Door zijn goede techniek en vernieuwende stijlen groeide hij snel uit tot 'king'. Lee spoot eerst voornamelijk op treinen maar later is hij ook op gewone schilderdoeken gaan spuiten.

Het werk van Lee Quinones.

In het werk van Lee vind je vaak politieke boodschappen terug. Zo spoot hij in de jaren 80 verschillende soorten mensen typen op muren in de achterbuurten van New York. Bijvoorbeeld Junks, Zwervers, hoertjes en bedelaars. Hij wou op deze manier het opnemen voor de kansarme mensen. Maar in het werk van Lee zie je ook vaak stripachtige figuren die je vaak ook bij andere tags ziet, en nattuurlijk zijn naam.

Wat vind ik van het werk van Lee.

Ik vind zijn werk inspirend en Tijdloos. Hij doet erg zijn best en het zal wel niet makkelijk zijn om ergens jou tag te spuiten. Kortom ik vind het geweldig wat hij doet en ook nog eens zeer mooi.

Kindertekeningen zijn absoluut geen kunst!!

Ik ben informatie gaan zoeken over Karel Appel, voordat ik deze recensie ging schrijven had ik namelijk de keus tussen verschillende kunstenaars. Zoals de kunstenaarsgroep de Ploeg, Karel Appel, Anselm Kiefer, Eric Lieshout. Ik heb gekozen voor Karel Appel omdat dat mij het leukst leek. Hij heeft allemaal schilderijen gemaakt die lijken op kindertekeningen. Hij en de rest van de kunstenaarsgroep de Cobra voelde zich aangetrokken tot deze kindertekeningen.

Ik ga in deze recensie wat vertellen over het schilderij ‘Wild horse rider’ Van Karel Appel. Karel Appel schildert, ook wel volgens eigen zeggen, nooit de abstractie, al benadert zijn werk dat wel heel snel. Er zijn altijd herkenbare figuren te ontdekken, of dit nu mensen, dieren of zonnen zijn.
Tijdens de Cobra- periode (vanaf 1948) schilderde Appel simpele vormen met stevige contourlijnen, opgevuld door felle kleuren.
Zijn wek hoort bij de moderne kunst en de schilderstijl abstract expressionisme van de Europese kunststromingen.
Onderwerpen waren vriendelijke onschuldige kindwezens en fantasiedieren. Hij liet zich daarbij beïnvloeden door de manier waarop geestelijk gehandicapten tekenen en schilderen, iets wat in die tijd revolutionair genoemd mag worden. Het werk van Appel gaf, en geeft nog steeds, aanleiding voor opmerkingen zoals ‘ dat kan ik ook’. De stijl van kindertekeningen vult Appel aan met de stijl van maskers uit Afrika.
Later liet Appel de samenhang van vorm en kleur los. Hij werkt nog steeds met meestal zwarte contourlijnen om figuren aan te duiden. Vaak gebruikt hij voor de contouren ongemengde verf, direct uit de tube geknepen.

Ik vind het schilderij Wild horse Rider heel kinderachtig uit zien. Er zijn veel te veel felle kleuren gebruikt. Door die felle kleuren ziet het er super druk uit. Het lijkt op een tekening die door een klein kind is gemaakt. Karel Appel verplaatste zich ook op dat moment dat hij het schilderij aan het maken was in zo’n kind. Hij beeld een dier en een mens uit. Dit schilderij is geen kunst te noemen. Het is niet ‘ echt’ ! Hij heeft niet de goeie kleuren en ook niet de echte vorm geschilderd van het dier en het mensje wat erbij staat. Zo tekent een kind een dier en een ‘poppetje’ maar een kunstenaar zou toch wat beters kunnen maken dan een kindertekening.

Een kindertekening kan iedereen maken, het behoort niet tot kunst. Een kunstenaar zoals Karel Appel moest beter weten.

Zijn Kindertekeningen kunst??

Voordat ik deze recensie ging schrijven ben ik informatie gaan zoeken over Karel Appel. Ik had namelijk de keus tussen verschillende kunstenaars. Zoals de kunstenaarsgroep de Ploeg, Karel Appel, Anselm Kiefer, Eric Lieshout. Ik heb gekozen voor Karel Appel omdat dat mij het leukst leek. Hij heeft allemaal schilderijen gemaakt die lijken op kindertekeningen. Hij en de rest van de kunstenaarsgroep de Cobra voelde zich aangetrokken tot deze kindertekeningen.

Ik ga in deze recensie wat vertellen over het schilderij ‘Wild horse rider’ Van Karel Appel. Karel Appel schildert, ook wel volgens eigen zeggen, nooit de abstractie, al benadert zijn werk dat wel heel snel. Er zijn altijd herkenbare figuren te ontdekken, of dit nu mensen, dieren of zonnen zijn.
Tijdens de Cobra- periode (vanaf 1948) schilderde Appel simpele vormen met stevige contourlijnen, opgevuld door felle kleuren.
Zijn wek hoort bij de moderne kunst en de schilderstijl abstract expressionisme van de Europese kunststromingen.
Onderwerpen waren vriendelijke onschuldige kindwezens en fantasiedieren. Hij liet zich daarbij beïnvloeden door de manier waarop geestelijk gehandicapten tekenen en schilderen, iets wat in die tijd revolutionair genoemd mag worden. Het werk van Appel gaf, en geeft nog steeds, aanleiding voor opmerkingen zoals ‘ dat kan ik ook’. De stijl van kindertekeningen vult Appel aan met de stijl van maskers uit Afrika.
Later liet Appel de samenhang van vorm en kleur los. Hij werkt nog steeds met meestal zwarte contourlijnen om figuren aan te duiden. Vaak gebruikt hij voor de contouren ongemengde verf, direct uit de tube geknepen.

Ik vind het schilderij Wild horse Rider heel bijzonder. Er zijn veel felle kleuren gebruikt. Door die felle kleuren ziet het er blij en vrolijk uit. Het lijkt op een tekening die door een klein kind is gemaakt. Hij verplaatste zich ook op dat moment dat hij het schilderij aan het maken was in zo’n kind. Hij beeld een dier en een mens uit. Ze hebben niet de goeie kleuren en ook niet hun echte vorm. Maar zo tekent een kind een dier en een ‘poppetje’ en zoals Karel Appel het maakt is het echte kunst.

Er zullen dan ook veel mensen het schilderij van Karel Appel heel mooi vinden door de felle kleuren en de kinderlijke vormen.

Oh superman , anders maar leuk, of verwarrend ?

Ik ben informatie gaan zoeken over Laurie Anderson, voordat ik deze recensie ging schrijven had ik namelijk de keus tussen 2 artiesten, Laurie Anderson of Micha Klein.
Laurie Anderson leek mij leuker omdat zij ooit een videoclip heeft gemaakt, normaal gesproken spreekt muziek mij wel aan, maar dit is echt een soort muziek waar je van houd of niet.
Laurie Anderson is een Amerikaanse experimentele performance-artieste en muzikante.

Ik wil in deze recensie haar nummer ‘Oh superman’ waarmee ze op nummer 2 in de hitlijst kwam bespreken.
In het nummer ‘Oh superman’ hoor je 3 stemmen, die Laurie Anderson alle drie zelf in spreekt.
Ze vervormt haar stem met de computer op 3 verschillende manieren.
Ze spreekt/ zingt namelijk alle rollen die in het nummer voor komen, zichzelf, haar moeder en natuurlijk superman.
In de videoclip van het liedje doet ze ook heel erg veel met haar handen, en met een bepaald soort rond licht wat op een muur geprojecteerd is.
De rest van de achtergronden die je ziet zijn donker, en is alleen Laurie zelfs zichtbaar.
Als je naar het liedje luistert hoor je de hele tijd ‘ah ha ha ha ha ha ha ha’ op de achtergrond er doorheen klinken.
Door het nummer heen is er niet zo heel erg veel tekst wat zij zegt/zingt het ‘ah ha ha ha’ overstemd de boel een beetje.
Op het einde hoor je ook alleen dat deuntje en zie je weer die grote lichtvlek geprojecteerd waar zij bewegingen met haar handen in maakt.

Ik vind het nummer Oh superman een heel verwarrend en depressief nummer, als je naar de tekst gaat luistere gaat het liedje over een antwoordapparaat, haar moeder, zijzelf en dan opeens komt superman daarbij.
Ik vind de effecten met het licht wel leuk maar de clip op zich is te donker, alles is donker, de achtergrond, haar kleding.
De kleuren spreken mij dus niet

aan, meestal is het zwart of rood, ik vind dat dit een heel ongelukkige, verdrietige, depressieve uitstraling geeft aan het nummer.
Het lijkt mij een deel verdrietig nummer, ze zingen er over “this is the end, the end of days”
Verder vind ik dat in dit nummer veel stukken keer op keer herhaalt worden, bijvoorbeeld de cirkel van licht waar zij met haar hand bewegingen in maakt, je ziet deze in het begin, halverwege en helemaal op het einde in het rood nog een keer, het zou ook iets gevarieerder kunnen.

Je zal zeker mensen hebben die dit soort muziek mooi vinden, want niet iedereen heeft dezelfde smaak, maar mij zul je er niet blij mee maken.

Oh Superman

Toen ik op arttogather een recensie moest schrijven over Multimedia kon ik kiezen uit twee kunstenaars van dat onderwerp namelijk : Laurie Anderson en Micha Klein.
Ik heb gekozen voor Laurie Anderson, omdat haar werk mij meer aanspreekt dan dat van Micha Klein, hij is nogal veel met computers bezig en Laurie meer met muziek.
Laurie Anderson is een Amerikaanse experimentele performance-artieste en muzikante.
Ik wil in deze recensie haar nummer ‘Oh superman’ waarmee ze op nummer 2 in de hitlijst kwam bespreken.

In het nummer ‘Oh superman’ hoor je 3 stemmen, die Laurie Anderson alle drie zelf in spreekt.
Ze vervormt haar stem met de computer op 3 verschillende manieren.
Ze spreekt/ zingt namelijk alle rollen die in het nummer voor komen, zichzelf, haar moeder en natuurlijk superman.
In de videoclip van het liedje doet ze ook heel erg veel met haar handen, en met een bepaald soort rond licht wat op een muur geprojecteerd is.
De rest van de achtergronden die je ziet zijn donker, en is alleen Laurie zelfs zichtbaar.
Als je naar het liedje luistert hoor je de hele tijd ‘ah ha ha ha ha ha ha ha’ op de achtergrond er doorheen klinken.
Door het nummer heen is er niet zo heel erg veel tekst wat zij zegt/zingt het ‘ah ha ha ha’ overstemd de boel een beetje.
Op het einde hoor je ook alleen dat deuntje en zie je weer die grote lichtvlek geprojecteerd waar zij bewegingen met haar handen in maakt.

Ik vind dat het ronde licht dat geprojecteerd word een mooi effect geeft aan het nummer, Laurie zelf doet daar m.b.v. haar handen allerlei soorten afbeeldingen in maken.
Wat ik ook erg leuk gedaan vind, op een moment zie je alleen de omtrek van haar hoofd in beeld je ziet voor de rest niets, maar op het moment dat ze begint te zingen komt er een soort licht uit haar mond, zodat dat ook het enige van het gezicht is wat je ziet.
Normaal gesproken kijk ik alleen naar van zo’n ‘blije, vrolijke’ videoclips, waar altijd de zon in schijnt, die meestal op hele mooie plekken zijn opgenomen enz..
Dit is natuurlijk heel iets anders, maar toch ook niet lelijk.
Doordat de hele clip zo donker is, roept het toch wel vragen bij je op van wat er gaat gebeuren.

Ik denk dat de videoclip wel verwarrend en anders is, maar ook wel weer leuk en anders om naar te kijken, dus zou iedereen er eens naar moeten kijken ;)

Gilbert en George (Performance)

Gilbert en George openen een nieuwe wereld, een aparte wereld.

Gilbert Proersch, Geboren: 1943 St. Martin Dolomieten Zuid-Tirol

George Passmore, Geboren: 1942 Totness Devon (Engeland)

Engelse performance-, foto- en objectkunstenaars.

Gilbert & George zijn één van de vreemdste paren die er ooit hebben bestaan, een komisch duo met een dodelijk serieuze ondertoon. Zij zijn net zo onlosmakelijk met elkaar verbonden als met hun karakteristieke maatpakken, hun 'responsibility suits'. Zij kennen hun verantwoordelijkheid om te huilen, maar ook om te lachen. Zij geloven in traditie, tradities van menselijk fatsoen, eerlijkheid, onverschrokkenheid en loyaliteit, niet de dubbele waarheden en hypocriete hogere waarden van de zwijgende meerderheid. Maar wanneer zij alle schijnheilige instituten van burgerlijke zelfbevestiging en het pseudo-intellectuele liberalisme van ballerige en brallerige lulkoek in de zeik zetten, zijn ze niet bang om zich zelf onderhanden te nemen in een orgie van zelfverachting: ‘Wij zijn ongezond, middelbaar, ziek van geest, excentriek, genotzoekend, depressief, cynisch, leeghoofdig, langzaam van begrip, slonzig, bedorven, dromerig, onbehouwen, slecht gemanierd, arrogant, intellectueel, vol zelfbeklag, eerlijk, succesvol, hardwerkend, aandachtig, artistiek, fascistisch, bloeddorstig, plagerig, vernietigend, ambitieus, kleurrijk, verdoemd, trots, ontaard en goed. Wij zijn kunstenaars.’

Voor Gilbert en George is leven kunst en kunst leven. Ze zijn zelf hun eigen beelden, ze schilderen zich in bronskleur keurig gekleed in kostuum. Daarbij dragen de beeldhouwers handschoenen en een wandelstok. Het verschil met een echt beeld is dat deze beelden een stem hebben en dat ze kunnen bewegen. Door hun keurigheid en hoe ze zich gedragen maken ze een afstandelijke indruk. Toch zijn ze er ook op uit om iets positiefs aan de wereld en aan de kunst bij te dragen door mensen opnieuw ideeën te brengen door hun vreemde performances.

De manier waarop de kunstenaars hun verhaal uitbeelden vind ik heel erg apart. Ze dragen bij hun voorstelling kostuums en spuiten zichzelf brons. Dat vind ik een leuke manier om een voorstelling te presenteren. Er is niemand anders die dat doet of ooit heeft gedaan. http://www.youtube.com/watch?v=FFrqrTeg5RE&mode=related&search Bij deze link vertellen de kunstenaars wanneer ze zijn begonnen met een van hun performances, The Singing Sculpture.

Een optreden van Gilbert en George is denk ik zeker de moeite waard om eens een keer gezien te hebben. Zo maak je kennis met een heel andere kijk op de foto- en object- kunst ‘performance’.

HyperKunst

Begrippen als (hyper)realisme en verbazing komen al snel in mij naar boven als ik geconfronteerd wordt met het werk van Ron Mueck. Na het bekijken van (de DVD over) zijn werk wordt me duidelijk met wat voor perfectionisme deze man aan het werk kan gaan en zo zijn gedachtegoed kan overbrengen middels deze beelden. Het is dan ook niet zo gek dat Mueck van oorsprong uit de filmindustrie komt, waar hij zich bezighield met het maken van poppen / beelden. Deze vaardigheden, die hij daar heeft opgedaan, heeft hij weten om te zetten en te verheffen tot een ware kunst.
Het werk van Ron Mueck wordt nogal snel in verband gebracht met het werk van Duane Hanson; levensechte mensfiguren in een museum of expositiehal, die op het eerste gezicht gewone toeschouwers lijken.
Het grote verschil tussen beide kunstenaars is de schaal, waarin de beelden zijn uitgevoerd. Waar Hanson nog de realiteit laat bestaan binnen de afmetingen gaat Mueck buiten de proporties van de menselijke maat, wat voor de beschouwer erg vervreemdend kan werken. In de DVD wordt uitgelegd dat Mueck heel bewust zijn keuzes maakt om een beeld óf juist te vergroten óf te verkleinen óf toch maar in zijn ware maat weer te geven. De onderlinge verhoudingen blijven realistisch; zo bereikt hij toch nog een anatomisch exacte representatie.
Ook de onderwerpen van de twee kunstenaars zijn anders. Hanson wil met zijn werk de maatschappij van die tijd een spiegel voorzetten en bewust laten worden van zichzelf, eventueel met een nogal cynische blik. Bij Mueck is het doel meer gericht op onderwerpen als geboorte, zijn / worden, vergankelijkheid en dood. Hij wil mensen door deze beelden eigenlijk ook op een andere manier naar zichzelf en om zich heen laten kijken; even stil laten staan of weg laten dromen in de fantasie / gedachtegang van de beelden die hij heeft gemaakt. De beelden dragen door hun (ver)houding, plaats en uitdrukking een verhaal met zich mee. De kunst is dus hoe de kunstenaar dit heeft weten te bereiken.

Maar niet alleen het vakmanschap en zijn perfectie in materiaalbewerking maken het werk zo goed. Ook het gevoel voor detail en het juist weten te plaatsen van de beelden in bijvoorbeeld de expositieruimtes halen het beste uit zijn werk. Doordat Mueck bijvoorbeeld de zwangere vrouw met haar hogen dicht weergeeft, zal de toeschouwer meer betrokken raken en kunnen inleven in de situatie waarin ze verkeerd. Tevens heeft Mueck dit beeld niet té groot gemaakt, zodat het niet al te vervreemdend werkt; je moet je er wel nog mee kunnen identificeren. Al met al is het werk van Ron Mueck zeker de moeite waard om eens een keer te bezichtigen. Leef je in en probeer te ontdekken wat voor leven de kunstenaar in de beelden heeft gestopt.


(Recensie werk Ron Mueck, Roderique Kohnen)

Jarrat Moody - Typografisch geweld...

Als je denkt aan Pulp Fiction (een prachtige Cultfilm met John Travolta, die ook in Grease speelde) dan kan het een hele inspirerende film zijn. Jarratt Moody, student aan SCAD, creërde deze knappe typografische animatie van één van de betere dialogen uit deze film.
Wallace

17 maart a.s. Theater Kerkrade is Opera Zuid met "Rusalka"

St. Opera Zuid - ontwerpen Rusalka

Op zaterdag 17 maart a.s. is Opera Zuid in Theater Kerkrade, om 20.00 uur, te zien met de prachtige opera 'Rusalka', het verhaal van De kleine zeemeermin. Met het schitterende decor en bijpassende kostuums staat het publiek een mooie opera-avond te wachten.

De insteek en achtergrond van het verhaal, de toegankelijke muziek van Dvorak en de uitvoering in de Nederlandse taal, maken deze opera uitermate geschikt voor middelbare scholieren. Graag willen wij u en uw leerlingen attent maken op de last-minute prijs van EUR 7,50 die geldt voor deze voorstelling.

Op vertoon van een geldige schoolpas, collegekaart, CJP-pas of OV-jaarkaart met foto kan er vanaf maandag 5 maart (normaal alleen vanaf een half uur voor aanvang) voor EUR 7,50 een kaartje worden gekocht voor de opera 'Rusalka' aan de kassa van Theater Heerlen en Theater Kerkrade. Mocht u ook geïnteresseerd zijn in de inleiding voorafgaand om 19.00 uur, dan zijn de kosten EUR 8,50 in totaal.

en dat is per slot van rekening geen geld........

Blogged with Flock

Stand-up comediannight in de Openbare Bibliotheek te Heerlen in het Glaspaleis op 10 maart.

OP 10 maart is het dan eindelijk zover.
Dan organiseert de Jongerendoe- en denktank van de Openbare Bibliotheek Heerlen, een geweldige stand-up comediannight en een échte yo- mammawedstrijd!
Heb jij talent en durf je het aan, geef je dan op bij je docent.
Of schrijf je in via de website van de bieb: http://www.obheerlen.nl/
Laat je talenten pronken en ga er direct op af.

Schrijf een recensie en publiceer !

Het is de bedoeling dat je de website in zijn geheel gaat bestuderen. Hoe pakken we dit aan, we willen dat jullie één onderwerp (en wel het onderwerp dat vermeld staat bij jou naam in periode 3) echt goed gaan bestuderen. Vervolgens schrijf je hierover een tweetal recensies die goed onderbouwd moet zijn. De eerste moet een pleidooi zijn waarbij je duidelijk laat merken hoe goed en mooi je het betreffende onderwerp vindt. Bij de tweede recensie probeer je argumenten te verzinnen om duidelijk te maken waarom je het werk (of onderwerp) zo verschrikkelijk slecht vindt.

Schrijf dit in een gewoon word document, als je klaar bent met schrijven publiceer je je verhaal op het "Cultuur in de Klas Blog" door de tekst in het POST venster te kopieëren. Hiertoe ontvang je een uitnodiging op je schoolmail. Als je al een keer op het blog hebt geschreven kun je dit al ! Denk er ook over na om een passende afbeelding in je publicatie te plaatsen.

Succes !

Preview van de CKV Dagen 19 en 20 Dec 2006 - Video

Hier een preview van de gemaakte video op de CKV Dagen 19 en 20 December 2006. De finale versie wordt binnenkort gepubliceerd ! Het waren mooie dagen en ik wil iedereen bedanken voor zijn/haar inzet.
Wederom werd bewezen dat cultuur in school erg leuk en leerzaam kan zijn.