Koopvrouw op landweg

Ik ga in deze recensie wat vertellen over het schilderij: koopvrouw op landweg dat gemaakt is door Jan Altink. Het was altijd de gewoonte om landschappen in de breedte te schilderen maar Jan Altink schilderde in de lengte. Verder is de vrouw heel groot terwijl het normaal is om figuren klein te schilderen. Ook zijn zijn kleuren heel anders dan gebruikelijk was. Als de kunstenaar zijn emoties wil tonen in zijn werk dan noemt men dat expressionisme. De groep, de ploeg waar Altink bij hoorde wilde dat graag. In 1918 stond hij op het voorplan bij de oprichting van de Groningse kunstenaarsgroep de Ploeg. In 1921 werd hij daar secretaris en trad hij een paar keer op als jurylid bij de exposities van de kring. In 1924 nam Altink hij het heftigere kleurenpalet van het expressionisme over, maar toch emotioneel ingetogen verbonden blijvend aan het Groningse landschap.

Ik vind het schilderij er heel oud uit zien. Er gebeurt eigenlijk niet veel, er staat alleen een vrouw op met een boerderij, een boom en een landweggetje.
Er zijn ook weinig kleuren gebruikt dat vind ik ook niet mooi. De kleuren die gebruikt zijn, zijn heel erg donker. Dus ik wordt er niet echt vrolijk van als ik naar dit schilderij kijk. Het lijkt ook net alsof de vrouw op de voorgrond geen voeten en maar één arm heeft. En het is me ook niet duidelijk wat het schilderij voorstelt. De huidskleur van de vrouw is ook een beetje raar, waarom maakt hij die nou groen?

Jan Altink kan veel beter.

Koopvrouw op landweg, mooi schilderij

Ik ga in deze recensie wat vertellen over het schilderij: koopvrouw op landweg dat gemaakt is door Jan Altink. Het was altijd de gewoonte om landschappen in de breedte te schilderen maar Jan Altink schilderde in de lengte. Verder is de vrouw heel groot terwijl het normaal is om figuren klein te schilderen. Ook zijn zijn kleuren heel anders dan gebruikelijk was. Als de kunstenaar zijn emoties wil tonen in zijn werk dan noemt men dat expressionisme. De groep, de ploeg waar Altink bij hoorde wilde dat graag. In 1918 stond hij op het voorplan bij de oprichting van de Groningse kunstenaarsgroep de Ploeg. In 1921 werd hij daar secretaris en trad hij een paar keer op als jurylid bij de exposities van de kring. In 1924 nam Altink hij het heftigere kleurenpalet van het expressionisme over, maar toch emotioneel ingetogen verbonden blijvend aan het Groningse landschap.

Ik vind het schilderij er heel mooi uitzien. De kleuren passen allemaal goed bij elkaar en het ziet er heel rustig uit. Altink heeft de kleur groen heel mooi laten met het rood. Daardoor springt het rode er ook echt uit. De vrouw op de voorgrond heeft nu dus ook alle aandacht, en ik denk dat dat de bedoeling was van de schilder. De achtergrond van het schilderij is ook heel mooi gemaakt, heel rustig maar toch heel mooi.
Koopvrouw op landweg is echt een schilderij dat je een keer gezien moet hebben!

Lee Quinones

Lee is de voornaam van Lee Quinones, een van de beroemdste graffiti-writers in New York. Op deze trein zie je een ‘tag’. Zo noem je een naam in graffiti-stijl. Hij spoot zijn naam in de stad op muren en metro’s om bekend te worden. Graffiti was verboden, dus moest hij snel werken. Vaak op gevaarlijke plekken. Door zijn graffiti verzette Lee zich tegen de autoriteiten en het fatsoen.

King Lee Quinones.

Lee Quinones is geboren in 1960. Hij is opgegroeid in een achterstands wijk in New York. Hij is begonnen met graffiti spuiten op zijn 17de. Door zijn goede techniek en vernieuwende stijlen groeide hij snel uit tot 'king'. Lee spoot eerst voornamelijk op treinen maar later is hij ook op gewone schilderdoeken gaan spuiten.

Het werk van Lee Quinones.

In het werk van Lee vind je vaak politieke boodschappen terug. Zo spoot hij in de jaren 80 verschillende soorten mensen typen op muren in de achterbuurten van New York. Bijvoorbeeld Junks, Zwervers, hoertjes en bedelaars. Hij wou op deze manier het opnemen voor de kansarme mensen. Maar in het werk van Lee zie je ook vaak stripachtige figuren die je vaak ook bij andere tags ziet, en nattuurlijk zijn naam.

Wat vind ik van het werk van Lee.

Ik vind zijn werk inspirend en Tijdloos. Hij doet erg zijn best en het zal wel niet makkelijk zijn om ergens jou tag te spuiten. Kortom ik vind het geweldig wat hij doet en ook nog eens zeer mooi.

Kindertekeningen zijn absoluut geen kunst!!

Ik ben informatie gaan zoeken over Karel Appel, voordat ik deze recensie ging schrijven had ik namelijk de keus tussen verschillende kunstenaars. Zoals de kunstenaarsgroep de Ploeg, Karel Appel, Anselm Kiefer, Eric Lieshout. Ik heb gekozen voor Karel Appel omdat dat mij het leukst leek. Hij heeft allemaal schilderijen gemaakt die lijken op kindertekeningen. Hij en de rest van de kunstenaarsgroep de Cobra voelde zich aangetrokken tot deze kindertekeningen.

Ik ga in deze recensie wat vertellen over het schilderij ‘Wild horse rider’ Van Karel Appel. Karel Appel schildert, ook wel volgens eigen zeggen, nooit de abstractie, al benadert zijn werk dat wel heel snel. Er zijn altijd herkenbare figuren te ontdekken, of dit nu mensen, dieren of zonnen zijn.
Tijdens de Cobra- periode (vanaf 1948) schilderde Appel simpele vormen met stevige contourlijnen, opgevuld door felle kleuren.
Zijn wek hoort bij de moderne kunst en de schilderstijl abstract expressionisme van de Europese kunststromingen.
Onderwerpen waren vriendelijke onschuldige kindwezens en fantasiedieren. Hij liet zich daarbij beïnvloeden door de manier waarop geestelijk gehandicapten tekenen en schilderen, iets wat in die tijd revolutionair genoemd mag worden. Het werk van Appel gaf, en geeft nog steeds, aanleiding voor opmerkingen zoals ‘ dat kan ik ook’. De stijl van kindertekeningen vult Appel aan met de stijl van maskers uit Afrika.
Later liet Appel de samenhang van vorm en kleur los. Hij werkt nog steeds met meestal zwarte contourlijnen om figuren aan te duiden. Vaak gebruikt hij voor de contouren ongemengde verf, direct uit de tube geknepen.

Ik vind het schilderij Wild horse Rider heel kinderachtig uit zien. Er zijn veel te veel felle kleuren gebruikt. Door die felle kleuren ziet het er super druk uit. Het lijkt op een tekening die door een klein kind is gemaakt. Karel Appel verplaatste zich ook op dat moment dat hij het schilderij aan het maken was in zo’n kind. Hij beeld een dier en een mens uit. Dit schilderij is geen kunst te noemen. Het is niet ‘ echt’ ! Hij heeft niet de goeie kleuren en ook niet de echte vorm geschilderd van het dier en het mensje wat erbij staat. Zo tekent een kind een dier en een ‘poppetje’ maar een kunstenaar zou toch wat beters kunnen maken dan een kindertekening.

Een kindertekening kan iedereen maken, het behoort niet tot kunst. Een kunstenaar zoals Karel Appel moest beter weten.

Zijn Kindertekeningen kunst??

Voordat ik deze recensie ging schrijven ben ik informatie gaan zoeken over Karel Appel. Ik had namelijk de keus tussen verschillende kunstenaars. Zoals de kunstenaarsgroep de Ploeg, Karel Appel, Anselm Kiefer, Eric Lieshout. Ik heb gekozen voor Karel Appel omdat dat mij het leukst leek. Hij heeft allemaal schilderijen gemaakt die lijken op kindertekeningen. Hij en de rest van de kunstenaarsgroep de Cobra voelde zich aangetrokken tot deze kindertekeningen.

Ik ga in deze recensie wat vertellen over het schilderij ‘Wild horse rider’ Van Karel Appel. Karel Appel schildert, ook wel volgens eigen zeggen, nooit de abstractie, al benadert zijn werk dat wel heel snel. Er zijn altijd herkenbare figuren te ontdekken, of dit nu mensen, dieren of zonnen zijn.
Tijdens de Cobra- periode (vanaf 1948) schilderde Appel simpele vormen met stevige contourlijnen, opgevuld door felle kleuren.
Zijn wek hoort bij de moderne kunst en de schilderstijl abstract expressionisme van de Europese kunststromingen.
Onderwerpen waren vriendelijke onschuldige kindwezens en fantasiedieren. Hij liet zich daarbij beïnvloeden door de manier waarop geestelijk gehandicapten tekenen en schilderen, iets wat in die tijd revolutionair genoemd mag worden. Het werk van Appel gaf, en geeft nog steeds, aanleiding voor opmerkingen zoals ‘ dat kan ik ook’. De stijl van kindertekeningen vult Appel aan met de stijl van maskers uit Afrika.
Later liet Appel de samenhang van vorm en kleur los. Hij werkt nog steeds met meestal zwarte contourlijnen om figuren aan te duiden. Vaak gebruikt hij voor de contouren ongemengde verf, direct uit de tube geknepen.

Ik vind het schilderij Wild horse Rider heel bijzonder. Er zijn veel felle kleuren gebruikt. Door die felle kleuren ziet het er blij en vrolijk uit. Het lijkt op een tekening die door een klein kind is gemaakt. Hij verplaatste zich ook op dat moment dat hij het schilderij aan het maken was in zo’n kind. Hij beeld een dier en een mens uit. Ze hebben niet de goeie kleuren en ook niet hun echte vorm. Maar zo tekent een kind een dier en een ‘poppetje’ en zoals Karel Appel het maakt is het echte kunst.

Er zullen dan ook veel mensen het schilderij van Karel Appel heel mooi vinden door de felle kleuren en de kinderlijke vormen.

Oh superman , anders maar leuk, of verwarrend ?

Ik ben informatie gaan zoeken over Laurie Anderson, voordat ik deze recensie ging schrijven had ik namelijk de keus tussen 2 artiesten, Laurie Anderson of Micha Klein.
Laurie Anderson leek mij leuker omdat zij ooit een videoclip heeft gemaakt, normaal gesproken spreekt muziek mij wel aan, maar dit is echt een soort muziek waar je van houd of niet.
Laurie Anderson is een Amerikaanse experimentele performance-artieste en muzikante.

Ik wil in deze recensie haar nummer ‘Oh superman’ waarmee ze op nummer 2 in de hitlijst kwam bespreken.
In het nummer ‘Oh superman’ hoor je 3 stemmen, die Laurie Anderson alle drie zelf in spreekt.
Ze vervormt haar stem met de computer op 3 verschillende manieren.
Ze spreekt/ zingt namelijk alle rollen die in het nummer voor komen, zichzelf, haar moeder en natuurlijk superman.
In de videoclip van het liedje doet ze ook heel erg veel met haar handen, en met een bepaald soort rond licht wat op een muur geprojecteerd is.
De rest van de achtergronden die je ziet zijn donker, en is alleen Laurie zelfs zichtbaar.
Als je naar het liedje luistert hoor je de hele tijd ‘ah ha ha ha ha ha ha ha’ op de achtergrond er doorheen klinken.
Door het nummer heen is er niet zo heel erg veel tekst wat zij zegt/zingt het ‘ah ha ha ha’ overstemd de boel een beetje.
Op het einde hoor je ook alleen dat deuntje en zie je weer die grote lichtvlek geprojecteerd waar zij bewegingen met haar handen in maakt.

Ik vind het nummer Oh superman een heel verwarrend en depressief nummer, als je naar de tekst gaat luistere gaat het liedje over een antwoordapparaat, haar moeder, zijzelf en dan opeens komt superman daarbij.
Ik vind de effecten met het licht wel leuk maar de clip op zich is te donker, alles is donker, de achtergrond, haar kleding.
De kleuren spreken mij dus niet

aan, meestal is het zwart of rood, ik vind dat dit een heel ongelukkige, verdrietige, depressieve uitstraling geeft aan het nummer.
Het lijkt mij een deel verdrietig nummer, ze zingen er over “this is the end, the end of days”
Verder vind ik dat in dit nummer veel stukken keer op keer herhaalt worden, bijvoorbeeld de cirkel van licht waar zij met haar hand bewegingen in maakt, je ziet deze in het begin, halverwege en helemaal op het einde in het rood nog een keer, het zou ook iets gevarieerder kunnen.

Je zal zeker mensen hebben die dit soort muziek mooi vinden, want niet iedereen heeft dezelfde smaak, maar mij zul je er niet blij mee maken.

Oh Superman

Toen ik op arttogather een recensie moest schrijven over Multimedia kon ik kiezen uit twee kunstenaars van dat onderwerp namelijk : Laurie Anderson en Micha Klein.
Ik heb gekozen voor Laurie Anderson, omdat haar werk mij meer aanspreekt dan dat van Micha Klein, hij is nogal veel met computers bezig en Laurie meer met muziek.
Laurie Anderson is een Amerikaanse experimentele performance-artieste en muzikante.
Ik wil in deze recensie haar nummer ‘Oh superman’ waarmee ze op nummer 2 in de hitlijst kwam bespreken.

In het nummer ‘Oh superman’ hoor je 3 stemmen, die Laurie Anderson alle drie zelf in spreekt.
Ze vervormt haar stem met de computer op 3 verschillende manieren.
Ze spreekt/ zingt namelijk alle rollen die in het nummer voor komen, zichzelf, haar moeder en natuurlijk superman.
In de videoclip van het liedje doet ze ook heel erg veel met haar handen, en met een bepaald soort rond licht wat op een muur geprojecteerd is.
De rest van de achtergronden die je ziet zijn donker, en is alleen Laurie zelfs zichtbaar.
Als je naar het liedje luistert hoor je de hele tijd ‘ah ha ha ha ha ha ha ha’ op de achtergrond er doorheen klinken.
Door het nummer heen is er niet zo heel erg veel tekst wat zij zegt/zingt het ‘ah ha ha ha’ overstemd de boel een beetje.
Op het einde hoor je ook alleen dat deuntje en zie je weer die grote lichtvlek geprojecteerd waar zij bewegingen met haar handen in maakt.

Ik vind dat het ronde licht dat geprojecteerd word een mooi effect geeft aan het nummer, Laurie zelf doet daar m.b.v. haar handen allerlei soorten afbeeldingen in maken.
Wat ik ook erg leuk gedaan vind, op een moment zie je alleen de omtrek van haar hoofd in beeld je ziet voor de rest niets, maar op het moment dat ze begint te zingen komt er een soort licht uit haar mond, zodat dat ook het enige van het gezicht is wat je ziet.
Normaal gesproken kijk ik alleen naar van zo’n ‘blije, vrolijke’ videoclips, waar altijd de zon in schijnt, die meestal op hele mooie plekken zijn opgenomen enz..
Dit is natuurlijk heel iets anders, maar toch ook niet lelijk.
Doordat de hele clip zo donker is, roept het toch wel vragen bij je op van wat er gaat gebeuren.

Ik denk dat de videoclip wel verwarrend en anders is, maar ook wel weer leuk en anders om naar te kijken, dus zou iedereen er eens naar moeten kijken ;)

Gilbert en George (Performance)

Gilbert en George openen een nieuwe wereld, een aparte wereld.

Gilbert Proersch, Geboren: 1943 St. Martin Dolomieten Zuid-Tirol

George Passmore, Geboren: 1942 Totness Devon (Engeland)

Engelse performance-, foto- en objectkunstenaars.

Gilbert & George zijn één van de vreemdste paren die er ooit hebben bestaan, een komisch duo met een dodelijk serieuze ondertoon. Zij zijn net zo onlosmakelijk met elkaar verbonden als met hun karakteristieke maatpakken, hun 'responsibility suits'. Zij kennen hun verantwoordelijkheid om te huilen, maar ook om te lachen. Zij geloven in traditie, tradities van menselijk fatsoen, eerlijkheid, onverschrokkenheid en loyaliteit, niet de dubbele waarheden en hypocriete hogere waarden van de zwijgende meerderheid. Maar wanneer zij alle schijnheilige instituten van burgerlijke zelfbevestiging en het pseudo-intellectuele liberalisme van ballerige en brallerige lulkoek in de zeik zetten, zijn ze niet bang om zich zelf onderhanden te nemen in een orgie van zelfverachting: ‘Wij zijn ongezond, middelbaar, ziek van geest, excentriek, genotzoekend, depressief, cynisch, leeghoofdig, langzaam van begrip, slonzig, bedorven, dromerig, onbehouwen, slecht gemanierd, arrogant, intellectueel, vol zelfbeklag, eerlijk, succesvol, hardwerkend, aandachtig, artistiek, fascistisch, bloeddorstig, plagerig, vernietigend, ambitieus, kleurrijk, verdoemd, trots, ontaard en goed. Wij zijn kunstenaars.’

Voor Gilbert en George is leven kunst en kunst leven. Ze zijn zelf hun eigen beelden, ze schilderen zich in bronskleur keurig gekleed in kostuum. Daarbij dragen de beeldhouwers handschoenen en een wandelstok. Het verschil met een echt beeld is dat deze beelden een stem hebben en dat ze kunnen bewegen. Door hun keurigheid en hoe ze zich gedragen maken ze een afstandelijke indruk. Toch zijn ze er ook op uit om iets positiefs aan de wereld en aan de kunst bij te dragen door mensen opnieuw ideeën te brengen door hun vreemde performances.

De manier waarop de kunstenaars hun verhaal uitbeelden vind ik heel erg apart. Ze dragen bij hun voorstelling kostuums en spuiten zichzelf brons. Dat vind ik een leuke manier om een voorstelling te presenteren. Er is niemand anders die dat doet of ooit heeft gedaan. http://www.youtube.com/watch?v=FFrqrTeg5RE&mode=related&search Bij deze link vertellen de kunstenaars wanneer ze zijn begonnen met een van hun performances, The Singing Sculpture.

Een optreden van Gilbert en George is denk ik zeker de moeite waard om eens een keer gezien te hebben. Zo maak je kennis met een heel andere kijk op de foto- en object- kunst ‘performance’.

HyperKunst

Begrippen als (hyper)realisme en verbazing komen al snel in mij naar boven als ik geconfronteerd wordt met het werk van Ron Mueck. Na het bekijken van (de DVD over) zijn werk wordt me duidelijk met wat voor perfectionisme deze man aan het werk kan gaan en zo zijn gedachtegoed kan overbrengen middels deze beelden. Het is dan ook niet zo gek dat Mueck van oorsprong uit de filmindustrie komt, waar hij zich bezighield met het maken van poppen / beelden. Deze vaardigheden, die hij daar heeft opgedaan, heeft hij weten om te zetten en te verheffen tot een ware kunst.
Het werk van Ron Mueck wordt nogal snel in verband gebracht met het werk van Duane Hanson; levensechte mensfiguren in een museum of expositiehal, die op het eerste gezicht gewone toeschouwers lijken.
Het grote verschil tussen beide kunstenaars is de schaal, waarin de beelden zijn uitgevoerd. Waar Hanson nog de realiteit laat bestaan binnen de afmetingen gaat Mueck buiten de proporties van de menselijke maat, wat voor de beschouwer erg vervreemdend kan werken. In de DVD wordt uitgelegd dat Mueck heel bewust zijn keuzes maakt om een beeld óf juist te vergroten óf te verkleinen óf toch maar in zijn ware maat weer te geven. De onderlinge verhoudingen blijven realistisch; zo bereikt hij toch nog een anatomisch exacte representatie.
Ook de onderwerpen van de twee kunstenaars zijn anders. Hanson wil met zijn werk de maatschappij van die tijd een spiegel voorzetten en bewust laten worden van zichzelf, eventueel met een nogal cynische blik. Bij Mueck is het doel meer gericht op onderwerpen als geboorte, zijn / worden, vergankelijkheid en dood. Hij wil mensen door deze beelden eigenlijk ook op een andere manier naar zichzelf en om zich heen laten kijken; even stil laten staan of weg laten dromen in de fantasie / gedachtegang van de beelden die hij heeft gemaakt. De beelden dragen door hun (ver)houding, plaats en uitdrukking een verhaal met zich mee. De kunst is dus hoe de kunstenaar dit heeft weten te bereiken.

Maar niet alleen het vakmanschap en zijn perfectie in materiaalbewerking maken het werk zo goed. Ook het gevoel voor detail en het juist weten te plaatsen van de beelden in bijvoorbeeld de expositieruimtes halen het beste uit zijn werk. Doordat Mueck bijvoorbeeld de zwangere vrouw met haar hogen dicht weergeeft, zal de toeschouwer meer betrokken raken en kunnen inleven in de situatie waarin ze verkeerd. Tevens heeft Mueck dit beeld niet té groot gemaakt, zodat het niet al te vervreemdend werkt; je moet je er wel nog mee kunnen identificeren. Al met al is het werk van Ron Mueck zeker de moeite waard om eens een keer te bezichtigen. Leef je in en probeer te ontdekken wat voor leven de kunstenaar in de beelden heeft gestopt.


(Recensie werk Ron Mueck, Roderique Kohnen)

Jarrat Moody - Typografisch geweld...

Als je denkt aan Pulp Fiction (een prachtige Cultfilm met John Travolta, die ook in Grease speelde) dan kan het een hele inspirerende film zijn. Jarratt Moody, student aan SCAD, creërde deze knappe typografische animatie van één van de betere dialogen uit deze film.
Wallace

17 maart a.s. Theater Kerkrade is Opera Zuid met "Rusalka"

St. Opera Zuid - ontwerpen Rusalka

Op zaterdag 17 maart a.s. is Opera Zuid in Theater Kerkrade, om 20.00 uur, te zien met de prachtige opera 'Rusalka', het verhaal van De kleine zeemeermin. Met het schitterende decor en bijpassende kostuums staat het publiek een mooie opera-avond te wachten.

De insteek en achtergrond van het verhaal, de toegankelijke muziek van Dvorak en de uitvoering in de Nederlandse taal, maken deze opera uitermate geschikt voor middelbare scholieren. Graag willen wij u en uw leerlingen attent maken op de last-minute prijs van EUR 7,50 die geldt voor deze voorstelling.

Op vertoon van een geldige schoolpas, collegekaart, CJP-pas of OV-jaarkaart met foto kan er vanaf maandag 5 maart (normaal alleen vanaf een half uur voor aanvang) voor EUR 7,50 een kaartje worden gekocht voor de opera 'Rusalka' aan de kassa van Theater Heerlen en Theater Kerkrade. Mocht u ook geïnteresseerd zijn in de inleiding voorafgaand om 19.00 uur, dan zijn de kosten EUR 8,50 in totaal.

en dat is per slot van rekening geen geld........

Blogged with Flock

Stand-up comediannight in de Openbare Bibliotheek te Heerlen in het Glaspaleis op 10 maart.

OP 10 maart is het dan eindelijk zover.
Dan organiseert de Jongerendoe- en denktank van de Openbare Bibliotheek Heerlen, een geweldige stand-up comediannight en een échte yo- mammawedstrijd!
Heb jij talent en durf je het aan, geef je dan op bij je docent.
Of schrijf je in via de website van de bieb: http://www.obheerlen.nl/
Laat je talenten pronken en ga er direct op af.

Schrijf een recensie en publiceer !

Het is de bedoeling dat je de website in zijn geheel gaat bestuderen. Hoe pakken we dit aan, we willen dat jullie één onderwerp (en wel het onderwerp dat vermeld staat bij jou naam in periode 3) echt goed gaan bestuderen. Vervolgens schrijf je hierover een tweetal recensies die goed onderbouwd moet zijn. De eerste moet een pleidooi zijn waarbij je duidelijk laat merken hoe goed en mooi je het betreffende onderwerp vindt. Bij de tweede recensie probeer je argumenten te verzinnen om duidelijk te maken waarom je het werk (of onderwerp) zo verschrikkelijk slecht vindt.

Schrijf dit in een gewoon word document, als je klaar bent met schrijven publiceer je je verhaal op het "Cultuur in de Klas Blog" door de tekst in het POST venster te kopieëren. Hiertoe ontvang je een uitnodiging op je schoolmail. Als je al een keer op het blog hebt geschreven kun je dit al ! Denk er ook over na om een passende afbeelding in je publicatie te plaatsen.

Succes !